خدایا : عقیدۀ مرا از دست عقده ام مصون بدار .

خدایا : به من قدرت تحمل عقیدۀ مخالف ارزانی کن .

خدایا : مرا همواره ، آگاه و هشیار دار ، تا پیش از شناختن درست و کامل کسی یا فکری – مثبت یا منفی – قضاوت نکنم .

خدایا : شهرت ، منی را که : می خواهم باشم ، قربانی منی که : می خواهند باشم ، نکند .

خدایا : مرا به ابتذال آرامش و خوشبختی مکشان ، اضطراب های بزرگ ، غم های ارجمند و حیرت های عظیم را به روحم عطا کن . لذت ها را به بندگان حقیرت بخش و درد های عزیز بر جانم ریز .

خدایا : اندیشه و احساس مرا در سطحی پائین میاور که زرنگی های حقیر و پستی های نکبت بار و پلید شبه آدم های اندک را متوجه شوم . چه دوست تر می دارم بزرگواری گول خور باشم تا ، همچون اینان ، کوچکواری گول زن .

خدایا : مرا از چهار زندان بزرگ انسان : طبیعت ، تاریخ ، جامعه  و خویشتن ، رها کن ، تا آن چنان که تو ، ای آفریدگار من ، مرا آفریده ای – خود آفریدگار خود باشم ، نه که – همچون حیوان – خود را با محیط ، که محیط را با خود ، تطبیق دهم .

خدایا : آتش مقدس شک را آن چنان در من بیفروز تا همۀ یقین ها یی را که در من نقش کرده اند ، بسوزد ، و آن گاه ، از پس تودۀ این خاکستر ، لبخند مهراوه بر لب های صبح یقینی ، شسته از هر غبار ، طلوع کند .

خدایا : مرا از فقر ترجمه و زبونی تقلید نجات بخش تا قالب های ارثی را بشکنم ، تا در برابر قالب ریزی غرب ، بایستم و تا – همچون این ها و آن ها – دیگران حرف نزنند و من فقط دهنم را تکان دهم !

خدایا : این خردِ خورده بینِ حسابگرِ مصلحت پرست را که بر دو شاهبال هجرت از هست ، و معراج به باشدم ، بند های بی شمار می زند ، در زیر گام های این کاروان شعله های بیقرار شوق ، که در من شتابان می گذرد ، نابود کن !

خدایا : تو را همچون فرزند بزرگ حسین بن علی ، سپاس می گزارم که دشمنان مرا از میان احمق ها برگزینی ، که چند دشمن ابله ، نعمتی است که خداوند تنها به بندگان خاصش عطا می کند .

خدایا : مرا یاری ده تا جامعه ام را بر سه پایۀ کتاب ، ترازو ، و آهن استوار کنم ، و دلم را از سه سرچشمۀ حقیقت ، زیبایی و خیر سیراب سازم .

خدایا : این کلام مقدس را که به رسول الهام کرده ای ، هرگز از یاد من مبر که : من دشمن تو و عقاید تو هستم ، اما حاضرم جانم را برای آزادی تو و عقاید تو فدا کنم !

خدایا : جامعه ام را از بیماری تصوف و معنویت زدگی شفا بخش ، تا به زندگی و واقعیت بازگردد ، و مرا از ابتذال زندگی و بیماری واقعیت زدگی نجات بخش ، تا به آزادی عرفانی و کمال معنوی برسم .

خدایا : به روشنفکرانی که اقتصاد را اصل می دانند ، بیاموز که : اقتصاد هدف نیست . و به مذهبی ها که کمال را هدف می دانند ، بیاموز که : اقتصاد هم اصل است .

خدایا : در برابر هر آنچه انسان ماندن را به تباهی می کشاند ، مرا ، با نداشتن و نخواستن ، روئین تن کن .

خدایا :

به هر که دوست می داری بیاموز که عشق از زندگی کردن بهتر است

و به هر که دوست تر می داری، بچشان که دوست داشتن از عشق برتر است

خدایا :

به من توفیق تلاش، درشکست. صبر، در نومیدی. رفتن، بی همراه.

جهاد، بی سلاح. کار، بی پاداش. فداکاری، در سکوت.

دین، بی دنیا. مذهب، بی عوام. عظمت، بی نام.

خدمت، بی نان. ایمان، بی ریا. خوبی، بی نمود.

گستاخی بی خامی. مناعت، بی غرور. عشق، بی هوس.

تنهایی، در انبوه جمعیت. دوست داشتن، بی آن که دوست بداند.

روزی کن.

ای خداوند :

به علمای ما مسئولیت، و به عوام ما علم، و به مومنان ما روشنایی

و به روشنفکران ما ایمان، و به متعصبین ما فهم، و به فهمیدگان ما تعصب

وبه پیران ما آگاهی، وبه جوانان ما اصالت، وبه اساتید ما عقیده

و به دانشجویان ما نیز عقیده، و به خفتگان ما بیداری، و به بیداران ما اراده

و به مبلغان ما حقیقت، و به دینداران ما دین، و به نویسندگان ما تعهد

و به هنرمندان ما درد، وبه شاعران ما شعور، و به محققان ما هدف

و به نومیدان ما امید، و به ضعیفان ما نیرو، و به محافظه کاران ما گستاخی

و به نشستگان ما قیام، و به راکدان ما تکان، و به مردگان ما حیات

و به کوران ما نگاه، و به خاموشان ما فریاد، و به مسلمانان ما قرآن

و به شیعیان ما علی، و به فرقه های ما وحدت، و به حسودان ما شفا

و به خودبینان ما انصاف، و به فحاشان ما ادب، و به مجاهدان ما صبر

و به مردم ما خود آگاهی

و به همه ملت ما، همت تصمیم و استعداد فداکاری و شایستگی نجات و عزت ببخ

خدایا : به مذهبی ها بفهمان که : آدم از خاک است ، بگو که : یک پدیدۀ مادی نیز به همان اندازه خدا را معنی می کند که یک پدیدۀ غیبی ، در دنیا همان اندازه خدا وجود دارد که در آخرت . و مذهب ، اگر پیش از مرگ ، به کار نیاید ، پس از مرگ به هیچ کار نخواهد آمد .

خدایا : به من زیستنی عطا کن که در لحظۀ مرگ ، بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است ، حسرت نخورم ، و مردنی عطا کن که ، بر بیهودگیش ، سوگوار نباشم . بگذار تا آن را من ، خود ، انتخاب کنم ، اما آن چنان که تو دوست داری .

خدایا :

چگونه زیستن را تو به من بیاموز ،

چگونه مردن را خود خواهم دانست

خدایا : مرا از این فاجعۀ پلید مصلحت پرستی – که ، چون همه کس گیر شده است ، وقاحتش از یاد رفته و بیماری یی شده است که ، از فرط عمومیتش ، هرکه از آن سالم مانده باشد بیمار می نماید – مصون بدار ، تا : (( به رعایت مصلحت ، حقیقت را ذبح شرعی نکنم )) .

خدایا : مگذار ،

که : آزادی ام اسیر پسند عوام گردد.

که : دینم ، در پس وجهۀ دینی ام ، دفن شود ،

که : عوام زدگی ، مرا مقلد تقلید کنندگانم سازد ،

که : آنچه را حق می دانم ، به خاطر آن که بد می دانند ، کتمان کنم !

خدایا : رحمتی کن تا ایمان ، نام و نان برایم نیاورد . قوتم بخش تا نانم را ، و حتی نامم را در خطر ایمانم افکنم ، تا از آن ها باشم که پول دنیا را می گیرند و برای دین کار می کنند ، نه آن ها که پول دین می گیرند و برای دنیا کار می کنند .

درد دل آدمی را بیدار می کند ، روح را صفا می دهد ، غرور و خود خواهی را نابود می کند. نخوت و فراموشی را از بین می برد ، انسان را متوجه وجود خود می کند .

انسان گاهگاهی خود را فراموش می کند ، فراموش می کند که بدن دارد، بدنی ضعیف و ناتوان که، در مقابل عالم و زمان کوچک و ناچیز و آسیب پذیر است ، فراموش می کند که همیشگی نیست، و چند صباحی بیشتر نمی پاید، فراموش می کند که جسم مادی او نمی تواند با روح او هم پرواز شود، لذا این انسان احساس ابدیت و مطلقیت و غرور و قدرت می کند، سرمست پیروزی و اوج آمال و آرزوهای دور و دراز خود ، بی خبر از حقیقت تلخ و واقعیتهای عینی وجود ، به پیش می تازد و از هیچ ظلم وستم رو گردان نمی شود. اما درد آدمی را به خود می آورد ، حقیقت وجود او را به آدمی می فهماند و ضعف و زوال و ذلت خود را درک می کند و دست از غرور کبریایی برمی دارد ، و معنی خودخواهی و مصلحت طلبی و غرور را می فهمد و آن را توجه نمی کند .

خدایا تو را شکر می کنم که با فقر آشنایم کردی تا رنج گرسنگان را  بفهمم و فشار درونی نیازمندان را درک کنم .

خدایا هدایتم کن زیرا می دانم که گمراهی چه بلای خطرناکی است .

خدایا هدایتم کن که ظلم نکنم زیرا می دانم ظلم چه گناه نابخشودنی است .

خدایا ارشادم کن که بی انصافی نکنم زیرا کسی که انصاف ندارد ، شرف ندارد .

خدایا راهنمایم باش تا حق کسی را ضایع نکنم که بی احترامی به یک انسان همانا کیفر خدای بزرگ است. خدایا مرا از بلای غرور وخودخواهی نجات ده تا حقایق وجود را ببینم و جمال زیبای تو را مشاهده کنم .

خدایا پستی دنیا و ناپایداری روزگار را همیشه در نظرم جلوه گر ساز تا فریب زرق وبرق عالم خاکی مرا از یاد تو دور نکند .

خدایا من کوچکم ، ضعیفم ، ناچیزم ، پر کاهی در مقابل طوفانها هستم . به من دیده عبرت بین ده تا ناچیزی خود را ببینم و عظمت و جلال ترا براستی بفهمم و بدرستی تسبیح کنم .

ای حیات با تو وداع می کنم

با همه زیباییهایت ، با همه مظاهر جلال و جبروت ، با همه کوهها و آسمانها و دریاها و صحراها ، با همه وجود وداع می کنم . با قلبی سوزان و غم آلود به سوی خدای خود می روم و از همه چیز چشم می پوشم. ای پاهای من ، می دانم شما چابکید، می دانم که در همه مسابقه ها گوی سبقت از رقیبان ربوده اید ، می دانم فداکارید ، می دانم که به فرمان من مشتاقانه به سوی شهادت صاعقه وار به حرکت در می آئید ، اما من آرزوئی بزرگتر دارم ، من می خواهم که شما به بلندی طبع بلندم ، به حرکت در آئید ، به قدرت اراده آهنینم محکم باشید ، به سرعت تصمیمات و طرحهایم سریع باشید . این پیکر کوچک ولی سنگین از آرزوها ونقشه ها وامیدها ومسئولیتها  را به سرعت مطلوب به هر نقطه دلخواه برسانید .ای پاهای من در این لحظات آخر عمر آبروی مرا حفظ کنید . شما سالهای دراز به من خدمت کرده اید ، از شما می خواهم که در این آخرین لحظه نیز وظیفه ی خود را به بهترین وجه ادا کنید . ای پاهای من سریع وتوانا باشید ، ای دستهای من قوی ودقیق باشید ، ای چشمان من تیزبین وهوشیار باشید ، ای قلب من ، این لحظات آخرین را تحمل کن ، ای نفس ، مرا ضعیف وذلیل مگذار ، چند لحظه بیشتر  با قدرت واراده صبور وتوانا باش. به شما قول می دهم که چند لحظه دیگر همه شما در استراحتی عمیق وابدی آرامش خود را برای همیشه  بیابید وتلافی این عمر خسته کننده واین لحظات سخت و سنگین را دریافت کنید. چند لحظه دیگر به آرامش خواهید رسید،آرامشی ابدی.دیگر شما را زحمت نخواهم داد.دیگر شب و روز استثمارتان نخواهم کرد. دیگر فشار  عالم و شکنجه روزگار را بر شما تحمیل نخواهم کرد.دیگر به شما بی خوابی نخواهم داد و شما دیگر از خستگی فریاد نخواهید کرد. از درد و شکنجه ضجه نخواهید زد. از گرسنگی و گرما و سرما شکوه نخواهید کرد. و برای همیشه در بستر نرم خاک، آرام و آسوده خواهید بود. اما این لحظات حساس ،لحظات وداع با زندگی و عالم، لحظات لقای پروردگار، لحظات رقص من در برابر مرگ باید زیبا باشد.

خدایا تو را شکر می کنم که باب شهادت را به روی بندگان خالصت گشوده ای تا هنگامی که همه راهها بسته است و هیچ  راهی جز ذلت و خفت و نکبت باقی نمانده است مسح توان دست به این باب شهادت زد و پیروزمند و پر افتخار به وصل خدائی رسید.

والسلام

خدایا،چقدر حرف زدن با تو خوب است. چه ساکت و صبور به درد و دل من  گوش می دهی چه ساده اشاره می کنی بیش تر بیایم  و اندوه و رنج  هزاران سال تنهایی ام را با تو بگوییم.وقتی به رشته های نقره ای باران آویزان می شوم تا خودم را به آسمان هفتم تو برسانم مرا به فرشتگان آسمان نشان می دهی و می گویی این است تفاوت آدمیان با شما!

خدایا ، چقدر حرف زدن با تو زیباست . چگونه گرد و خاک را از سر و روی کلماتم پاک کنم تا لایق تو شوند؟

کجا و در چه زاویه ای بنشینم تا گناهان فراوانم را نبینی؟

 چگونه گیسوان تو را شانه کنم تا ساکنان عرش مات و مبهوت بمانند؟

چه دسته گلی را برایت بیاورم تا بوی آن بهشتیان را مست کند؟

با چه رویی چمدان فرسوده ام را بگشایم و تحفه های ناقابلم را تقدیمت کنم؟

خدایا،تو مرا بهتر از خودم میشناسی  و نشانی تک تک سلول های تاریکم را می دانی . تو مرا بیشتر از خودم دوست داری . هر بار که می خواهم با تو گفن و گو کنم ، اولین حرف را تو بر زبانم می گذاری. هر روز صبح این تویی که مهربانانه  از کوچه  ما می گذری و استکانم را پر از خورشید می کنی.

خدایا ،مرا ببخش که دهانم بوی  عشق نمی دهد. مرا ببخش که هنوز بند کفش هایم را نبسته ام  و نردبان شکسته ام را تعمیر نکرده ام . مراببخش که مشق هایم را ننوشته ام و روز و شب گم کرده ام.مرا ببخش که نان  تو را می خورم و نام تو را فراموش می کنم. مرا ببخش که برای یک بار هم که شده تو را  نبوسیدم.

خدایا،کاش دیروز آن در در باران صدایت می زدم تا بالاخره تو را می دیدم.

کاش از کنار تو تکان نمی خوردم. کاش دل به شیطان نمی سپردم .کاش هزاران سال قبل،پیش از آنکه زنده باشم،در میان دستان گرم و نورانی تو می مردم

نوشته:محمدرضا مهدیزاده